Gdy wchodzę w dialog z przyrodą „czynnik ludzki” procesu rzeźbiarskiego dokonujący się przy użyciu dłuta, siekiery czy piły łańcuchowej pozostawia ślad działania twórczego, w symbolicznej formie, którą wydobywam. Zachowuję tę świadomość w trakcie pracy i obserwując zmiany zachodzące w śladach zostawionych przez narzędzia, jestem stale otwarta na reinterpretacje, pozwalam, by ujawnił się element nieoczekiwanego, pozostaję czujna na uchwycenie momentu, w którym odkładam narzędzia – zanim doszłoby do niepożądanego zniszczenia elementu natury. Z uwagą zachowuję pamięć tego, jak drzewo walczyło o życie. Specyficzna struktura włókna, ingerencja mrówek, jakieś szczególne ślady zabliźnień po złamanych gałęziach, miejsca toczone przez próchnicę lub forma, jaką przybrało drzewo szukając światła – w ten sposób ujawniają się przeszkody, które musi ono przezwyciężyć, by przetrwać. Wszystkie te elementy są zachowane w rzeźbionych przeze mnie pniach, jako wyraz mojej deklaracji artystycznej dotyczącej materiału.

Natura jest imponującą formą, ale manifestuje się w niedoskonałościach i specyficzności. U podstaw mojej pracy leży szacunek do tej nieustępliwej indywidualności, która znajduje wyraz w formach przybieranych rzez naturę. Mój dialog z przyrodą dąży do równowagi osiąganej dzięki skierowanej na nią uważności. Kiedy rzeźbię w pniu staram się zachować podstawowy zarys oraz gest drzewa, symbolicznie uzewnętrzniając w ostatecznej formie dzieła jego historię. Umowna postać, jaką ono przybiera wychwala ten cykl życia, służąc jednocześnie za metaforyczne ujęcie ludzkiego doświadczenia.

Emilie Benes uzyskała dyplom w zakresie sztuk pięknych w Wellesley College,  stan Massachusetts, w USA.  Pierwszą indywidualną wystawę rzeźb miała w 1981 r. w Waszyngtonie.  Większość jej  prac  powstaje w drewnie, przy pomocy siekiery, piły i innych ciężkich narzędzi.  Monumentalne dzieło z 1993 r. zatytułowane „Lintel” (Nadproże), które znajduje się w kolekcji Grounds for Sculpture (35 –akrowy park  rzeźb przy muzeum w New Jersey), zostało wyrzeźbione w drewnie czereśni,  a potem odlane  z brązu. W latach dziewięćdziesiątych Emilie była aktywnym członkiem międzynarodowej wspólnoty artystycznej działającej w Muzeum Artystów w Łodzi.  Jej prace powstawały i były wystawiane podczas akcji „Konstrukcja w Procesie”  W roku 2003 Emilie brała udział w biennale we Florencji a w 2005 r. została zaproszona do udziału w Międzynarodowym Biennale Rzeźby w Vancouver.